"priv" jest trafną diagnozą elegancko podaną, ten drugi wiersz nie jest. poproszę "priv".



"przeciwbóle"

A po drodze przy szosie E7 były szyldy takie: "WIELOPIŁY" i "TAMPODRUK". Nie chcę się nawet zacząć domyślać. Wiersz-konkurent: escape, help!



Obydwa wiersze ani mnie specjalnie nie rażą, ani nie porywają. Wybieram "priv", bardziej "skupiony", konkretny, docelowy. Przeszkadza mi w tym wierszu "czatowa rzeczywistość", jej banalne układy, zbyt szybkie dążenie do celu, cały bagaż współczesności - privów, blogów, szablonów, wszystkich nibytajemnic, które sprowadzają się do konkluzji: "nie widać uśmiechów". To wg mnie marne tajemnice, i średnie konkluzje, ale to tylko mój pryw(iv)atny sposób widzenia i wiersz nie może być jego ofiarą.

"przeciwbóle", poza brzydkim tytułem, wydają się odrobinę melodramatyczne: "noc która przejdzie do historii", "wszystkie miejsca (...)", "pokrzywiony kręgosłup" - za mocne słowa, za małe emocje. Poza tym naprawdę: gdzie wiersz a gdzie rzeczywistość? Wydzielona (więc pewnie ważna) fraza brzmi: "przełknąć jak garść przeciwbóli". I tak jak nie rozumiem "zbyt wielu tabletek", tak nie rozumiem "garści przeciwbóli". Jeżeli już ktoś musi, to bierze jedną/dwie tabletki albo kilka opakowań. Pierwsza dawka jest zalecana do używania, a druga do umierania. Garść to akurat tyle, żeby zafundować sobie ból brzucha czy rozwolnienie, pomijając już taki szczegół, że samo słówko kojarzy mi się z rzucaniem kurom pszenicy, ale to może moje osobiste zboczenie. A wiersz nie jest przecież zły.



Wierszowi "przeciwbóle" bardzo źle robią: szlagwort "zaczynam wierzyć w nas" - nie wiem, kto to śpiewał, ale na pewno intensywnie medialnie, skoro pamiętam - i nadmiar zaimków: ciebie, mnie, cię, ty, nas, ciebie, siebie; te, kiedy, takich, to, co, która, których, to, co ...itd. - statystycznie wobec całości tekstu biorąc , robi się traktat o pochwale zaimka. Jeden ładny "ogryzek ciała" nie równoważy fatalnego wrażenia pozostającego po całości.

"priv" to wiersz doskonały. Bardzo żałuję, że nie znalazł się w finałowej parze: byłby doskonałym zwycięzcą _internetowego_ turnieju poetyckiego. Żeby nie nudzić analitycznymi argumentami, skondensowane komplementy: - czystej radości dostarcza obserwowanie, jak autor zmienia fakty w wymowne środki poetyckie, budujące zestaw rasowych paradoksów doskonale umotywowanych rzeczywistością ("rozmowy w ciszy", "rozmawiamy zza grubych szkieł", "wiek pary", "usta poszukujące i nie znajdujące wyrazu", temat/problem) Obłędna jest i druga cecha: jak każdy zwrot wiersza mówiącego o zjawisku bardzo współczesnym - dzisiejszym po prostu - wpisuje się w tradycję( "rozmawiamy zza grubych szkieł" - jeeej, monitor w kontekście okularników, z wszystkimi skojarzeniami możliwymi, włącznie ze stereotypem podejrzenia, że wszyscy w sieci kreują swoją fizyczność na wzór i podobieństwo marzeń - to jedno hasło można rozwinąć w obszerny esej socjologiczny; a "usta poszukujące i nie znajdujące wyrazu niewidocznej twarzy" - jak ta fraza gra z rzeczywistością minioną nieznajdowania wyrazu werbalnego i rzeczywistością wirtualną kreowaną wyrazami bez wyrazu - no po prostu absolutna metafora).
Autor spełnia to, co na swój użytek nazywam "casusem Feynmana": prostu i zrozumiale mówią o świecie najpierw ignoranci - a potem dopiero mistrzowie; wszystkie bełkotliwe niejasności charakterystyczne są dla aspirujących stanów pośrednich. Ten wiersz w lapidarnej formie prezentuje przebogatą obserwację i mądrą diagnozę - nie tylko zjawiska, ale jego szerokich znaczeń kulturowych.
Jako że dla mnie jest to cecha poezji niezależnej od ulotnych trendów stylistycznych i mód "dykcyjnych", więc z zachwytem wybieram "priv".



"przeciwbóle" Tego rodzaju niewdzięczność znam już z poprzedniego etapu: autorów obu wierszy chętnie zobaczyłabym w następnej turze konkursu. "priv" okazał się całkiem zgrabny i nieźle pomyślany, dowodzi jednak przy tym, że z poezją jest trochę tak, że im więcej kawy na ławę, tym bardziej spływa i mniej jej zostaje. Natomiast "przeciwbóle" to naprawdę nieciekawy neologizm, który dość długo próbowałam, przez wzgląd na inne smaczki tego wiersza, przełknąć. Udało się.

"sz" niewykorzystane, sorry. chyba że jako ćwiczenie dykcji. "ostatki" mają to, czego brakowało w poprzedniej parze [amores perros] -- niewymuszoną atmosferę niedopowiedzenia (znaczy, z zachowaniem wszystkich proporcji, bo są oczywiście wiersze, gdzie nie dopowiada się znacznie bardziej ekscytująco). poproszę "ostatki".



"szarada"

Okropne. Wiersz-konkurent: absynty? namiastki?



Drugi wiersz wywołał miłe skojarzenie z poezją Młodożeńca i wygrał.

Pierwszy utwór - w szczególności początek - przypomina bliżej niesprecyzowany, amerykański film drogi, przydrożny bar, kelnerkę o smutnych ustach i też zostawia dobre wrażenie. Tylko ten koniec, jakby doklejony na siłę, bardzo słaby.



"szarada" - za znacznie bardziej efektywną wersyfikację.



"szarada"

Nie chciałabym wybierać żadnego z tych wierszy, tym trudniej mi o uzasadnienie. Może tak: próbowałam odczytać i opowiedzieć sobie "ostatki" - powstała w ten sposób historyjka skłoniła mnie ku "szaradzie". A "szarada" pociąga jedynie szeleszczeniem.

"sny o lataniu". chyba najlepszy wiersz konkursu, jak dotąd. pięknie wygląda, pięknie mówi, zostawia ciemny smak na języku, śni się. rewelacja.



"sny o lataniu"

Trudno wybrać, ale tym razem takie więcej radosne trudno, bo obie propozycje przyzwojte (uwielbiam to słowo w wersji trzysylabowej! o czym to ja? aha). Wiersz "od nowa": przyciąga zadzierżystością i tym, że to taki bildungsroman. Odpycha ogólnikowością i - wbrew deklaracji - niedomówieniami właśnie. Jest to więc osobisty bardziej emblemat, bardziej dla autorki ku pamięci. Ja jako czytelnik wolałbym więcej pożywnego mięska słownego.

Wiersz "sny o lataniu" spokojny, prawie że zadumany. Drastyczność jakaś starowojaczkowska z pierwszej zwrotki drażni, ale zostaje dość szczęśliwie rozbrojona przez rym do drugiej zwrotki (pod względem rymów oba zresztą ubiegające się wiersze ładne i nienachalne). A wracając do "snów...", im dalej w las, tym przyjemniej.



Dwa wiersze, w których trafiło się słówko "trawa" i chyba - jak dotąd - dwa najlepsze wiersze w konkursie. Pierwsze wersy "od nowa" wydają się trochę przegadane. We wstępie dużo "pustych" wyrazów, wiersz rozwija skrzydła dopiero w drugiej części. Serce jest poruszające.

"sny o lataniu" bardzo liryczne. Nawet mnogość zaimków nie niepokoi, a trywialny tytuł nie drażni - dwuznacznie wykreśla tę inną, senną fizykę ruchu.
Wybieram "sny o lataniu".



I para Bardzo trudny wybór, bo oba wiersze podobają mi się zdecydowanie. "od nowa" ujmuje frazą: "żeby mieć o czym siedzieć w trawie". "sny o lataniu" zauroczyły "wojną w kącie pokoju". Oba teksty dobrze brzmią, dobrze się czytają, dobrze się czuje różne metafory tworzone wieloznacznościami. Do obu chce się wracać, czytać ponownie. Po wielokrotnym czytaniu, gdy urok osłabł na tyle, żeby zerknąć za semantyczną podszewkę, decyduję się wybrać "sny o lataniu". Całość znaczeń jest w nich budowana po prostu bardziej czytelnie, a równie efektownie. Wszystkie motywy oniryczne łatwo skojarzyć z jedną, wielokrotnie i różnorodnie przeżywaną przez podmiot liryczny sytuacją. Dzięki temu, że sytuacja jedna, a wrażeń wiele, wiersz wydał sie ostatecznie ciekawszy od "od nowa", gdzie peel w swoich planach na przyszłość troche się miota i sytuacja traci klarowność: bardziej biologicznie( "mięsień"), czy bardziej ideowo ("chcieć więcej"). Mówiąc wprost: nie potrafię odczytać wyraźnej intencji ani kierunku tego miotania się.



"sny o lataniu"

"Od nowa" całkiem mi się podoba, chociaż nie rozumiem, któremu sercu można by było dorysować rogi, zresztą ten wers w całości jest najsłabszy. Za to puenta - jak najbardziej. A jednak wydaje mi się, że autor skupił się na formie bardziej niż na treści - i to jest zarzut.

Wybieram "sny o lataniu" (i już się martwię, bo mniemam, że w ten sposób rezygnuję z autorki, którą byłabym chętnie widziała w finale), wiersz, który zaczyna się niedobrze - jak na wiersz (obrazowanie pierwszej strofy bardzo odstaje od dalszej części, słowa brzmią niefortunnie); którego druga i trzecia strofka są liryczne i piękne, mimo że przecież tekst nie jest bardzo oryginalny, prawda?. Głosuję na niego za lirykę, subtelne rymy i dbałość autora o rytm.