poproszę "dobermany". bo krótsze.



"dobermany"

No musiałem. Prostota i rzewność wiersza-konkurenta wdeptały mnie w grunt.



Chyba najlepsza para w tym etapie.

Pierwszy tekst wygląda bardzo dobrze, ale moim zdaniem więcej w nim błysku niż blasku. Po szeregu zgrabnych obrazków, po wszystkich tortach i mandarynkach czytelnik czeka na coś, co zostałoby przy nim troszkę dłużej, niż ten zapach mandarynek. A tu nic, wiersz w zasadzie zakreśla koło i ucieka w poetykę snu. Nie potrafię doczytać go do końca, nie jestem przekonany co zrobić z tytułem, ale i tak intryguje. Wybieram "dobermany".

Drugi wiersz, poza tytułem zbudowanym najprawdopodobniej na zasadzie: "za bardzo nie wiemy co, więc wstawimy krótki symboliczny wyraz, który czytelnik sobie zinterpretuje jak będzie chciał, a dla powagi cyklu dodamy Norwidowską II", jest konkretny i szczery. Nie epatuje wydziwnionymi metaforami, ma początek, środek i koniec. Spokojnie opowiada swoją smutną historię, stara się dotrzeć do czytelnika poprzez proste, mądrze użyte słowa, unika napuszonych frazesów. Momentami jest za prosto, może nawet zbyt prozaicznie, sformułowanie "i oto zgubiliśmy się w sobie bo tobie akurat/ sukienka się spodobała" mało poetyckie, ale ogólnie - na tle innych utworów z tego etapu - ten tekst wyróżnia się na plus.



Piękny wiersz "dobermany" (dlaczego, dlaczego "dobermany" akurat? Szkoda tytułu na nierozwiązywalną - albo tak bardzo trudno rozwiązywalną - zagadkę).
A piękny, bo to uczciwie, wiarygodnie i sugestywnie opowiedziana wariacja baśni o kopciuszku współczesnym, bo wiecznym. Są tu baśniowe elementy: "miliony małych idealnych rzeczy", które peelka ma złożyć, co jest równie beznadziejne jak oddzielanie maku od popiołu (tak to było w tej bajce?), są kobiece zapachy mandarynek i czułość wobec silnego mężczyzny, który akurat liże ozdoby z tortu; jest współczesna świadomość, która każe podobne rojenia odesłać w krainy oniryczne. I jest cudny motyw nieśmiałej polemiki z tradycją ( w końcu tylko we śnie peelka wierzy, że obędzie się bez warkoczy i koronek). Bardzo dobry wiersz. (dlaczego "dobermany"?)

Refleksja nad okrucieństwami konsumpcjonizmu w "Powodzi II" da się od biedy strawić, bo mimo łopatologicznej "drugiej strony" i "przerastających ścian" jest tu parę dobrych obrazów, wśród nich bardzo sugestywna pointa.

Jednak w tej parze, bez wahania, "dobermany".



"POWÓDŹ II"

Ależ szkoda! Bo znowu zdarza się tak, że przegra wiersz, którego autor powinien znaleźć się w kolejnym etapie konkursu: oba wiersze zasługują na awans. Tak wiele podoba mi się w "dobermanach" i tak widać w wierszu rzetelna poetycką pracę. Zostałam jednak urzeczona pierwszą strofą "POWODZI II" (swoją drogą co za nieudany tytuł), a już szczególnie słowami "przyznałem ci rację wedle reguły wpatrzony- /- odbity- pochłonięty" i postanowiłam docenić umiejętność, dzięki której zakończeniem "odkąd tyle (...)" autor wybronił aż zaskakująco nieciekawą drugą strofę, a potem w podobny sposób w trzeciej, ostatnim dwuwersem wzmocnił wrażenie, że potrafi.

poproszę "smutek to tylko chmura" -- nie żeby porwał (nieco za poczciwy ten manifest przy jego pretensjach do bycia natchnionym), ale za to konkurent nie tylko nie porwał a wręcz rozzłościł niespełnionymi obietnicami (pies w futerale i trójkąty kroków, no, przecież!). mogło być tak pięknie i przede wszystkim prawdziwie w tej "zimie". szkoda.



"smutek to tylko chmura"

Kilka masywnych stwierdzeń, np. "niech strome schody przestaną wołać maleńkich a wielcy niech gaszą rzekę gazem".

Wiersz-konkurent: trójkątom kroków, przemykającym, mówimy stanowcze: nie!



"smutek to tylko chmura" próbowałem przeczytać od końca, pociąć na sylaby, znaleźć jakąś zależność, która porządkowałaby tekst, bo wiersz mnie co najmniej zaskoczył. Zaczyna się bardzo ciekawie, z przyjemnością połyka się kolejne kropki, samogłoskowe rymy, nietypowe zestawienia... i dokładnie w połowie (10 wers z 20) czytelnik wpada na metatekstową wymianę myśli: "dlaczego świerszcze?/ nie wiem. pomyślę jeszcze." To wyznanie autora mnie rozbroiło, a okazało się tylko wstępem do wielokrotnych "machnięć ogonem" i "horroru siódmego elementu krótkotrwałej pamięci". Miłe zakończenie ze sprzedawcą dywanów, jakoś nie potrafi już zatrzeć złego wrażenia.

W pierwszym wierszu autor wg mnie zbyt mocno skupia się na swoich emocjach: "dookoła mego centrum", "moja rozwaga", "siedzę", "nie smucę się". Brakuje dystansu, który nadałby całości jakąś wymierną jakość.

Wybieram "smutek...".



"smutek to tylko chmura" - bo nie ma w nim "przemykającego trójkąta kroków" z drugiego utworu w tej parze.



"smutek to tylko chmura"

Przykro mi rezygnować ze "zziajanego psa w futerale brązowych fałd". Ale znowu, mimo że "ZIMA SNÓW (2)" to wiersz napisany dość gładko, decyduję się głosować na opowieść z fantazją, w której wyobraźnia autora podsuwa kilka ciekawych obrazów i wdzięczną puentę. Owszem, niektóre z nich (np. "horror siódmego elementu krótkotrwałej pamięci") zupełnie mnie nie przekonują, "smutek to tylko chmura" sprawia jednak, że wierzę w potencjał autora. Tylko dlaczego taki tytuł? - odnoszę wrażenie, że gdyby w tej parze zamienić nad wierszami tytuły - pierwszy by zyskał, a drugi niczego nie stracił.

"sny o lataniu". chyba najlepszy wiersz konkursu, jak dotąd. pięknie wygląda, pięknie mówi, zostawia ciemny smak na języku, śni się. rewelacja.



"sny o lataniu"

Trudno wybrać, ale tym razem takie więcej radosne trudno, bo obie propozycje przyzwojte (uwielbiam to słowo w wersji trzysylabowej! o czym to ja? aha). Wiersz "od nowa": przyciąga zadzierżystością i tym, że to taki bildungsroman. Odpycha ogólnikowością i - wbrew deklaracji - niedomówieniami właśnie. Jest to więc osobisty bardziej emblemat, bardziej dla autorki ku pamięci. Ja jako czytelnik wolałbym więcej pożywnego mięska słownego.

Wiersz "sny o lataniu" spokojny, prawie że zadumany. Drastyczność jakaś starowojaczkowska z pierwszej zwrotki drażni, ale zostaje dość szczęśliwie rozbrojona przez rym do drugiej zwrotki (pod względem rymów oba zresztą ubiegające się wiersze ładne i nienachalne). A wracając do "snów...", im dalej w las, tym przyjemniej.



Dwa wiersze, w których trafiło się słówko "trawa" i chyba - jak dotąd - dwa najlepsze wiersze w konkursie. Pierwsze wersy "od nowa" wydają się trochę przegadane. We wstępie dużo "pustych" wyrazów, wiersz rozwija skrzydła dopiero w drugiej części. Serce jest poruszające.

"sny o lataniu" bardzo liryczne. Nawet mnogość zaimków nie niepokoi, a trywialny tytuł nie drażni - dwuznacznie wykreśla tę inną, senną fizykę ruchu.
Wybieram "sny o lataniu".



I para Bardzo trudny wybór, bo oba wiersze podobają mi się zdecydowanie. "od nowa" ujmuje frazą: "żeby mieć o czym siedzieć w trawie". "sny o lataniu" zauroczyły "wojną w kącie pokoju". Oba teksty dobrze brzmią, dobrze się czytają, dobrze się czuje różne metafory tworzone wieloznacznościami. Do obu chce się wracać, czytać ponownie. Po wielokrotnym czytaniu, gdy urok osłabł na tyle, żeby zerknąć za semantyczną podszewkę, decyduję się wybrać "sny o lataniu". Całość znaczeń jest w nich budowana po prostu bardziej czytelnie, a równie efektownie. Wszystkie motywy oniryczne łatwo skojarzyć z jedną, wielokrotnie i różnorodnie przeżywaną przez podmiot liryczny sytuacją. Dzięki temu, że sytuacja jedna, a wrażeń wiele, wiersz wydał sie ostatecznie ciekawszy od "od nowa", gdzie peel w swoich planach na przyszłość troche się miota i sytuacja traci klarowność: bardziej biologicznie( "mięsień"), czy bardziej ideowo ("chcieć więcej"). Mówiąc wprost: nie potrafię odczytać wyraźnej intencji ani kierunku tego miotania się.



"sny o lataniu"

"Od nowa" całkiem mi się podoba, chociaż nie rozumiem, któremu sercu można by było dorysować rogi, zresztą ten wers w całości jest najsłabszy. Za to puenta - jak najbardziej. A jednak wydaje mi się, że autor skupił się na formie bardziej niż na treści - i to jest zarzut.

Wybieram "sny o lataniu" (i już się martwię, bo mniemam, że w ten sposób rezygnuję z autorki, którą byłabym chętnie widziała w finale), wiersz, który zaczyna się niedobrze - jak na wiersz (obrazowanie pierwszej strofy bardzo odstaje od dalszej części, słowa brzmią niefortunnie); którego druga i trzecia strofka są liryczne i piękne, mimo że przecież tekst nie jest bardzo oryginalny, prawda?. Głosuję na niego za lirykę, subtelne rymy i dbałość autora o rytm.

"znak spokoju". czegóś mną nie wstrząsa wiaderko czekające na babkę, dajcie spokój.



"znak spokoju"

A tu nie było większego kłopotu z wyborem. "za oknem" jak monolog inżyniera Mamonia, kiedy patrzy przez lornetkę w filmie "Rejs": "koń... krowa... kura... kaczka...", z tym, że inżynier Mamoń przynajmniej nie antropomorfizował starych wiaderek. "znak spokoju", jak często u tej autorki (wiersz był w internecie i czytałem, co poradzę), zadyszany, aczkolwiek ambitny.



Wybieram "znak spokoju". Wiersz ambitny, ale jakiś jednowymiarowy, przegadany. Świetny jest np. początek, z rozbiciem wyrazu "naprawdę" na dwie części i zestawieniu ich z "lewą stroną", niestety naddane zaraz potem "prawo obrony" zupełnie rozcieńcza efekt. Za dużo tego wszystkiego, ciekawe pomysły mogłyby być bardziej zdyscyplinowane. Ale i tak jest ładnie.
Drugi wiersz - mówiąc uczenie - indyferentny. Prześlizguję się po powierzchni, nie potrafię znaleźć żadnego punktu zaczepienia.



Podobnie jak w finałowej parze: dlaczego akurat te wiersze miały się pojawić w szrankach ostatniego etapu? Nie potrafię w nich wyczytać odpowiedzi. Wolę "znak spokoju", jest bliżej.



"znak spokoju"

Tu nie było wątpliwości. Wyróżniam autora (autorkę?) wiersza, którą nieprzychylny los pozbawił udziału w finale. Za chęć wydobycia z języka niespodziewanych znaczeń (nie tylko dobieranie zgrabnych słówek), za szczerość, za poszukiwanie i za próbę dokładniejszej, bardziej podskórnej refleksji niż "jest mi smutno", charakterystycznej dla wielu innych wierszy konkursu. Za wdzięczne deklaracje o wymyślaniu.