Zbigniew Herbert - wiadomo. [Zob. też: Sip 029.]

-------------------------------------

Diabeł

To był zupełnie nieudany diabeł. Choćby ogon. Nie długi, mięsisty z czarnym pędzlem włosów na końcu, ale mały, puszysty i zabawnie sterczący jak u zajączka. Skórę ma różową, tylko pod lewą łopatką znamię wielkości dukata. Ale najgorsze są rogi. Nie rosną na zewnątrz jak u innych diabłów, ale wewnątrz, w mózgu. Dlatego tak często cierpi na ból głowy.

Jest smutny. Całe dnie śpi. Nie pociąga go ani zło, ani dobro. Kiedy idzie ulicą, widać wyraźnie, jak poruszają się jego różowe skrzydła płuc.

-------------------------------------


Mano był tak zmęczony, że musiał usiąść. I zaczął myśleć, jaki jest zmęczony.

"Nie dam rady wdrapać się po tych schodach. Jestem koszmarnie zmęczony. Tak zmęczony, że gały wychodzą mi na wierzch. Gdybym jeszcze pił kawę. Ale od kawy gały wychodzą mi jeszcze bardziej. Nienawidzę tego gorącego powietrza. Najbardziej jak stoi. A jutro ma być jeszcze cieplej. Dlaczego, do jasnej cholery, nie ma płaszczy przeciwsłonecznych skoro są parasolki. Ubrałbym taki płaszcz i nie spociłbym się do suchej nitki. A to co? Gołębie? Same gołębie, ani jednego normalnego ptaka. Normalne. Żaden normalny ptak w taką pogodę nie będzie latał, zwłaszcza że powietrze stoi. Taś, taś, taś głupie kury. O, figa z makiem. Dasz im palca to całą rękę zeżrą. Do rosołu. Pióra wyskubię i do gara wrzucę albo żywcem usmażę. W kotle. Głupie kury. A ten co? Złaź mi z buta. I patrzcie jak patrzy. Obraził się biedaczek. Nie unoś się tak wysoko".

Cała ta sprawa sprawia wrażenie dość idiotycznej, gdyby nie fakt, że Mano wśród tych gołębi wygląda jak Franciszek.

[Telik]

Pozdrawiam, Telik.