|
http://niusy.onet.pl/niusy.html?t=watek&group=pl.hum.poezja&tid=6976376
Maj 2004
wilczysko
canta per me
nie patrz tak na mnie
nie mogę śpiewać aż do końca
listu
miasteczko z czasem
nazwaliśmy invercargill peaks
przypomina texas a miejscami szkocję
trochę sklepów knajpek i pola golfowe
grają emeryci - mają wiele czasu
zanim ocean
pięć kilometrów prawdziwe foki
prawdziwe syreny w niebieskich
okularach homary potwory piach
wskaże południe
- wtedy zasypiają
później nieistotne rozmowy prowadzone stopa łydka udo
kiedy słońce zachodzi nie wiadomo kto kogo trzyma w ramionach
słowo za słowem jestem zdradzana poniżana zostaję królową balu
jutro jest tak samo - chłopcy z kijami proszą o drobne
żadna ze mnie modliszka
powiedziałam mężowi 'nie wyślę' - skłamałam
- już ci nie zaśpiewam
w sklepie z pamiątkami sprzedają butelki
ocean pół na pół z plażą
na dnie jajeczka syren
nie patrz tak na mnie
zdjęcia się gubią a pamięć --
miasteczko z czasem nazwaliśmy invercargill peaks
http://niusy.onet.pl/niusy.html?t=watek&group=pl.hum.poezja&tid=6933103
elmo
tykwa metafizyczna
morze połyka mnie jak jonasza
wtedy wiem że ciało to rafa ocean to pustynia
pustynia zawsze jest studnią w której sam się sobie przyglądam
na rozgrzanym kamieniu leżąc przodem do boga
czuję na brzuchu słoneczne jaszczurki
a tam za którymś równoleżnikiem
zbieram punkty na benzynowych stacjach
gubię adresy biegnę przez miasto na jednym wdechu
prorokuję drugą stronę ulicy
czekam na krewnych
a krewni wiadomo - są zrobieni z tej samej krwi
i z tych samych fotografii
jeszcze czasami jestem jak gipsowa figurka na duńskich meblach
omiatana ogonami leniwych kotów
wtedy mógłbym się stłuc i sam się sobie przyśnić w całości
koty są spokojne
jakby przywędrowały z tybetu
a mnie morze wypluwa jak jonasza
http://niusy.onet.pl/niusy.html?t=watek&group=pl.hum.poezja&tid=6898470
elka-one
ubiorek wiecznie zielony, czyli sprawozdanie z krainy rododendronów
słowik nam wieczorem do snu kląska,
a mnie w głowie tawuła japońska.
gdy my w łożu razem, a noc ciemna
mnie wciąż w głowie ułudka wiosenna.
powiesz, że nie dość ci jestem bliska?
zrobię minę, jak odętka wirginijska,
a gdy wciąż cię do czułostek nie przekonam,
krzyknę: precz, ciemiężyco zielona.
a gdy ujrzę, żeś nareszcie już skruszony
odpłyniemy w sen, w rododendrony.
http://niusy.onet.pl/niusy.html?t=watek&group=pl.hum.poezja&tid=6901683
atma
voodoo
namalowany tygrys lśnił jak blacha falista
na misternie wgniecionych dachach szeleszcząc
w laterytowych domach pośród palm wiatru i kurzu
drogą w słońce dotkliwą obieżyświat spocony
schłodzone piwo w jednym z barów przydrożnych śnić
w obrazach Celnika Rousseau wyczuwałem świąteczność
niedzielnych poruszeń życie zaczynało się w cieniu
tu jest całkiem inaczej zwyczajniej skwar nieznośny
tropików
minibus do Togo przez checkpointy kontrole paszportu
konieczne jest szczepienie przeciwko żółtej febrze
na malarie preparat Lariam i moskitiera
w Lomé spędzamy czas na gromadzeniu artefaktów
to fetysz podróżny trzy razy szepnąć Ty jesteś
mój podróżny amulet! i wetknąć patyczek by poczuć
potencjał nasionka hebanowca na dobry sen
wzmożony intelekt w strzelistym cieniu baobabu
dwie muszelki kaori na szczęście
http://niusy.onet.pl/niusy.html?t=watek&group=pl.hum.poezja&tid=6962276
seth
dopełnienie szklanki
usiadłaś dokładnie naprzeciw
były wilgotne jak nosek myszki miki
ty z kłosem pod nosem uśmiechasz się
wąsem złocisto-pszenicznym
wiedziałaś
kiedyś będę smutny
ale dzisiaj nie boję się już niczego
zmężniałem
za mną
gorące kolejowe podkłady
niosły mnie budząc pragnienie
wszystko się już przeżyło
powolny regionalny
zamienił się w pospieszny
następna stacja nad oceanem
gdzie czeka prom
do nowego świata
odwracam się z uśmiechem
co było się spełniło
http://niusy.onet.pl/niusy.html?t=watek&group=pl.hum.poezja&tid=6925161
gomorrha
majoliki
żeglując po rzece niewielką tratwą dotarliśmy do jej delty.
szczęśliwie przebrnęliśmy przez przełomy w górnym biegu
i ślepe, zwodnicze odnogi w gęstym, ciemnym lesie. rzeka
nie należy już do żadnego plemienia, a strzały wypuszczone
z przybrzeżnych zarośli dosięgają tylko wiosłujących przy brzegu.
jeszcze przed zmierzchem nawoływał tajemny, tęskny głos
słowami, które kiedyś, dawno, słyszeliśmy:
przez rwącą strugę nie przeprawisz promu
jest mi znajomy jej bieg i jestem jej znajomy
nadstawiamy ucha. potrafimy jednak głośniej, piękniej śpiewać.
*
zawsze ze sobą rywalizowaliśmy. kiedy król puszczy szkolił
nowych łowców, ja pustoszyłem drewniane sioła
na łachach piasku i ruchomych mierzejach. to śmieszne,
lepić z gliny statki i ozdabiać je cyną i ołowiem. nie ma
rzeki, która uniesie taką flotę. powiedziałem do syna:
spójrz, jacy są zabawni. ale był zbyt młody i miał w oczach łzy.
*
pewnej nocy, musieliśmy przycumować do przystani. władca okazał
się być nam życzliwy. czy zwiodła go nasza uroda, nasze dumne
spojrzenie? były tańce i śpiew, panny i chłopcy, młodzi i zgrabni
jak powietrze zaklęte w bieg rzeki. mimo to nie zdołaliśmy przekonać
piorunów, żeby spadły o innej porze, w innym miejscu. uznałem,
że ich władca jest zdrajcą. kiedy posnęli kazałem wybić mężczyzn do nogi,
ich żonom wyciąć macice i porzucić, ich córki zgwałcić i powiesić w lesie.
*
nigdy nie zapomnę śmierci mojej babki. żyliśmy wtedy więcej
w puszczy niż na rzece. w porze deszczu rzeka przychodzi do kniei,
najstarsze drzewa wiedzą o czym mówię. pomagałem ojcu zarżnąć świnię,
kiedy zawołała nas matka: ona umiera! przybiegliśmy, ja z postronkiem,
ojciec z brunatnym nożem. wyprowadziliśmy babkę przed dom, na deszcz.
wskazał mi siwe włosy babki, schwyciłem je mocno i odchyliłem
wiotczejącą szyję, a on poderżnął jej gardło. reszty dokonał deszcz.
*
pamiętaj, nigdy nie waż się osiąść na brzegu. omamią cię taniec
piękne ciała, nadmiar pokarmu sprawi, że zabijanie przestanie
sprawiać przyjemność. jesteśmy rzeką, synu, dziką, drapieżną --
to prawda, niesiemy w sobie szlam, ale wyrzucamy go w bezmiar oceanu.
*
kochałem. raz. tak sądzę. była prześliczna, połyskująca jak strumyk.
i jak strumyk znalazła ujście w zlewisku wielkiej rzeki, i już jej nie było.
*
narodziny nie znaczą nic, jeśli nie dają początku nowej rzece, jeśli
nie wzmacniają biegu rzeki nas niosącej. nie dowiesz się tego nigdy
jeśli nie zobaczysz jak nowa rzeka przełamuje się, zawraca, spada
z impetem w przepaść rozpryskując się na miliard drobin, aby potem
zwołać każdą z nich i sformować nowy nurt, potężniejszy, prący do oceanu.
*
nie patrz tam. nie ma horyzontu z boku, który mógłby cię zainteresować.
tego zaś przed tobą lub za tobą nigdy okiem nie sięgniesz. liczą się prąd,
linia brzegu i cierpliwość. ocean do ciebie nie przypłynie, synu.
*
pieśń jest jak rzeka. naucz się śpiewać tak, aby rzeki nie płoszyć,
abyś więcej był rzeką, dziką, potężną, rządzącą się swoim prawem.
nie pozwól zagłuszyć się pieniom z puszczy. tam mieszkają syreny
o miękkich grzbietach. trzeba zatopić ich kryjówki, zedrzeć łuskę,
wybebeszyć wnętrzności i zasypać piaskiem. nic z nich nie wzrośnie.
*
jest tylko jedna rzecz od nas ogromniejsza. strzeż się powietrza.
kiedy zamieni cię w wodny pył, niewielka jest szansa, że wrócisz
do swojej postaci. kiedy uniesie cię powietrze, zrzuci tam, gdzie
poczuje twój nadmiar, nad obcym lądem, i staniesz się pożywieniem
osadników i ich trzody, zostaniesz uwięziony w zbiornikach.
*
żeglując, dotarliśmy do swojej delty.
szczęśliwie przebrnęliśmy przełomy w górnym biegu
i ślepe, zwodnicze odnogi w gęstym, ciemnym lesie.
noc ponad nami nie jest większa od dnia, który przekroczyliśmy.
muzyka, którą słyszymy z oddali jest bezsilna - przybywa słów,
lecz oddalamy się, ich sens staje się niejasny, ginie treść.
w końcu oddalimy się tak, że pozostanie głuchy pomruk nurtu.
http://niusy.onet.pl/niusy.html?t=watek&group=pl.hum.poezja&tid=6953867
Asasello
Tonie ja
No i znalazłem wreszcie zagajnik
w którym spokojnie rozłożyłem zeszyt
Gdzieś nieopodal krakało ptaszysko
na skraju chyliła się sosna
Daleko daleko był mój psychiatra
i cała ta szopka
Bo cóż to była za szopka
skoro w niej nie rósł żaden zagajnik
I cóż to był za psychiatra
skoro przestraszył go zeszyt
A przecież straszniejsza jest sosna
i to kraczące ptaszysko
Teraz tu tylko kracze ptaszysko
w oddali pali się szopka
a straż nade mną trzyma sosna
Wokół szumi zagajnik
przede mną leży zeszyt
i daleko daleko jest mój psychiatra
Marny psychiatra
- lepiej od niego straszy ptaszysko
dziobiące zeszyt
Dla niego dziś moja szopka
to z pewnością zagajnik
a ja pilnująca go sosna
I ja - dziurawa sosna
i mój dziurawy psychiatra
to dla ptaszyska zagajnik
Łakomie patrzy na nas ptaszysko -
przytulna szopka
Pojemny dla niego mam zeszyt
- Twój zeszyt
i twoja sosna
to tylko szopka
- mówi psychiatra
a ja widzę krążące ptaszysko
i z psychiatry wyrastający zagajnik
Mój zagajnik - w nim zeszyt
i moje ptaszysko i moja sosna
pod spodem zaś psychiatra i ta spalona szopka
http://niusy.onet.pl/niusy.html?t=watek&group=pl.hum.poezja&tid=6954973
|
Wiersze można przeczytać również w magazynie
|
|
|
|
|
Reklamy:
Justyna Bargielska
